http://www.ariaye.com/ketab/mehrin/mehrin9.html
مشخصات کتاب:
نام کتاب: جنگ نفت
نویسنده: محمد اکرام اندیشمند
نوبت چاپ: چاپ اول
تاریخ چاپ: جوزای 1370 خورشیدی برابر با جون 1991 میلادی
تعداد: 500 جلد
کمپیوزر: میرویس خاورین
چاپ خانه: آریانا
محل چاپ: شهر پشاور پاکستان
برای دریافت این کتاب به لینگ پایانی مراجعه نماید.
http://www.ariaye.com/ketab/andeshmand/andeshmand3.html
http://www.ariaye.com/ketab/zabanefarsi.pdf
قدرتمندان حاکم در جامعه و حتا هم حکومت داران محلی همواره از نقش جوانان در مسائل سیاسی و اجتماعی باعنوان های کلیشه ای قدردانی کرده ولی در عمل دیده شده است که توجه چندانی در حل مشکلات جوانان صورت نمی گیرد.
تنها ایجاد معینیت جوانان وزارت اطلاعات و فرهنگ درکشور ما بنا بر نیازمندی های مدیریتی و ملحوضات موجود ایجاد شده است،زیرا گفته می شود بیش از نیم نفوس کشور را جوانان و نوجوانان تشکیل میدهند.
درهمین حال وزارت اطلاعات و فرهنگ به عنوان یک ابتکار شورایی را زیر نام( شورای عالی جوانان) به منظور دست یابی به راهکاری برای حل مشکلات اساسی جوانان ایجاد کرده است که نخستین همایش این شورا روز شنبه 8عقرب 1389 با اشتراک 2 تا 4 جوان از هر ولایت کشور در کابل برگزار شد.
هر چند از گفته های سید مخدوم رهین وزیر اطلاعات و فرهنگ کشور استنباط می گردد که وی با نتیجه این شورا امیدوار هست و انتظار نتیجه خوب و مطلوب را برای راهکاری حل مشکلات جوان دارد ولی این امیدواری و ایجاد اینگونه شورا ها، با جمع آوری چند جوان از ولایات کشور نمیتواند باعث ایجاد راهکاری مشخص شود و دارویی باشد برای درمان درد بیکاری چهار ملیون جوان بیکار درکشور.
در حال حاضر 60 فیصد نفوس کشور را جوانان و نوجوانان تشکیل میدهند که بیشترآنها در گیر مشکلات و معضلات بیکاری ،نبود امکانات کافی برای ادامه تحصیلات ابتدایی و عالی هستند و از وضعیت موجود در کشورناراضی اند.
درست است كه در دهه هاي گذشته جوانان درگير اين بحران بودند كه رهبري سالم و راه کار مشخص برای حل مشکلات آنان وجود نداشت ،ولي اکنون نيز ایجاد شورای عالی جوانان واشتراک چند جوان از ولایات کشور که ازطریق رسانه ها به گونه نمایشی انعکاس می یابد ،جایی را نخواهد گرفت.
ایجاد طرح شورای عالی جوانان ضرورت به آگاهان امور، متخصیصین مسایل اجتماعی سیاسی ،اقتصادی، جوانان مستعد کار فهم و آگاه از مسایل اجتماعی ،سیاسی ، اقتصادی و فرهنگی دارد،نه با برگزاری همایش سه روزه وبااشتراک جوانانی که براساس سلیقه های شخصی به این همایش فرستاده شده اند.اینگونه نشست ها نه تنها موثر و مفید نیست بلکه بر مشکلات جوانان افزوده واهمیت نهاد های مسؤول در مسایل جوانان را زیر سوال قرار میدهد.
درحالیکه هزاران جوان حتی آنانی که ازموسسات تحصیلات عالی فارغ شده اند وعده کثیری آنان نان آور خانواده های خود هستند،ماه ها حتی سال هاست بیکاراند وعده ای زیادی بازهم برای یافتن کار به کشورهای همسایه به ویژه ایران پاکستان روآورده اند.
مسلماً ایجاد شورای عالی جوانان که بیشتر شکل نمایشی دارد، درچنین وضعیتی دردی را دوا نخواهد کرد.
haris.jamalzada@gmail.com
پروسه صلح، یکی ازتلاش های جدی در افغانستان است که در این اواخر حکومت افغانستان به شدت روی آن کار می کند. هدف حکومت آنست که مخالفان مسلح دولت را متقاعد سازد تابه روند صلح بپیوندند. دولت افغانستان با برگزاری جرگه ی ملی مشورتی صلح به تاریخ 12جوزا 1389 در کابل با ایجاد کمیته های بیست و هشت گانه و نشر قطعنامه شانزده ماده ای خواهان گفتگو و مصالحه بامخالفان مسلح دولت شد.
اما از همان ابتدا گروه های مخالف دولت با این اقدام دولت افغانستان مخالفت نموده عکس العمل شان را با حمله به محل جرگه ی ملی مشورتی صلح، نشان دادند.
با این حال، شرکای حکومت حامد کرزی از این اقدام حکومت افغانستان قدر دانی نموده، جرگه ملی مشورتي صلح را سنگ بنا و آغاز بحث هاي ملي براي رسيدن به ثبات و امنيت دانستند که همه ي افغانها خواستارآن هستند.
با پایان یافتن جرگهء مشورتی صلح و رهایی تعدادی از افراد مخالف دولت از زندانهای کشور به حکم رییس جمهوری افغانستان و درخواست حذف نام شماری از مخالفان دولت از فهرست سیاه سازمان ملل، دولت افغانستان در این اواخرباردیگر به منظورمصالحه با مخالفان فهرست 68 نفری اعضای شورای عالی صلح که نام تعدادی ازرهبران جهادی نیز در این فهرست به چشم می خورد را اعلام نمود تا طرح مصالحه با طالبان و دیگر گروه های شورشی را تعیین کند و زمینه را برای گفتگو با مخالفان مسلح دولت فراهم سازد.
با وجود آنکه دولت افغانستان میداند که مخالفان دولت به هیچ نوع به ارزشهای انسانی و اسلامی پای بند نیستند، باز هم روی مصاله و صلح با مخالفان تاکید می کند. در کنفرانس کابل نیز حامد کرزی گفته بود که «کشور ما با دشمن شریر و وحشی مواجه است که تمامی اصول اسلامی و بین المللی را برای شکستن اتحاد ما زیرپا میکند. دشمنان هیچ چیزی جز ایجاد فضای ابهام و مشکوک ساختن ذهنیت عامه در برابر حاکمیت و تعهد مان را نمی خواهند. »
حال سوال اینجاست که آیا پروسه صلح در افغانستان نتیجه خواهد داد؟ و در چه وضعیتی میتوان به ارزشهای صلح در کشور دست یافت و فضای امن و ثبات در کشور را ایجاد نمود؟
1- با از بین بردن لانه های اصلی مخالفان وطالبان مسلح در کشورهای همسایه و دیگر کشورهای که حامی طالبان و شبکه های هراس افگن در افغانستان هستند، میتوان به صلح دست یافت در غیر اینصورت صلح با مخالفان خواب و خیالی بیش نیست.
الف:- پاکستان هم یکی از حامیان طالبان و مخالفان دولت افغانستان به شمار می رود که از سالهای متمادی بدینسو یکی از مناطق امن و آشکاری تربیه و پرورش شورشیان به شمار می رود که همیشه مورد انتقاد آگاهان امور و تعدادی از دولت مردان افغانستان بوده است که تاریخ خود گواه این موضوع است. پاکستان یگانه آرزو و منفعتی که دارد و همیشه برای رسیدن به آن هدف مبارزه جدی می کند شرایط نا امن افغانستان است.
حمله چرخبالهای امریکایی به خاک پاکستان، توقف موترهای باربری تدارکاتی نیروهای ناتو وبه آتش کشیدن آنها. این همه موضوعات هستند که با پروسه صلح رابطه دارند، چون ممکن است دولت پاکستان با این کار پروسه صلح در افغانستان را به کندی مواجه سازد.
ب:- برخی ازهمسایه های افغانستان وشماری از کشورهای عربی نیز از حامیان طالبان در افغانستان دانسته می شوند که گروهای مخالف دولت را از نظر مادی حمایت می کنند و بار ها گزارشاتی از دریافت وسایل جنگی این کشورها به نشر رسیده است.
ضرورت است تا دولت افغانستان قبل از گفتگو با مخالفان در افغانستان، کشورهای را که حامی طالبان در افغانستان هستند متقاعد سازد تا دست از همکاری با نیروهای شورشی و طالبان بردارند. تا زمانیکه حامیان طالبان در افغانستان بر عدم همکاری با مخالفان دولت متقاعد ساخته نشوند وتا زمانیکه کشورهای حامی منافع خود را در ثبات و آرامی افغانستان نبینند، پروسه صلح در کشور نتیجه نخواهد داد.
2- با همکاری کشورهای همسایه و منطقه در مبارزه مشترک با مخالفان مسلح دولت افغانستان و شورشیان افراطی در این کشور، با مبارزه جدی و عملی در ازبین بردن فساد اداری در افغانستان، با ایجاد یک اداره سالم و کار فرما و تقویت نیروهای افغان میتوان به صلح و ثبات در کشور دست یافت. خروج نیروهای بین الملل موضوعی است که بعد از موارد یاد شده باید مطرح شود چون تا زمانیکه کشورهای منطقه و همسایه های افغانستان در مبارزه با طالبان و مخالفان متعهد نشوند و منافع افغانستان را منافع منطقه نپندارند، خروج نیروهای همکار بین الملل باعث تقویت و برقراری دوباره حکومت طالبان به کمک کشور پاکستان در افغانستان خواهد شد.
پس اگر کشورهای منطقه متعهد به همکاری و مبارزه جدی با مخالفان دولت افغانستان نشوند، لانه های اصلی طالبان و شورشیان در خاک پاکستان به صورت کلی نابود نشوند، امنیت کشور به نیروهای افغان سپرده نشود و نیروهای خارجی کشور را ترک نکنند، شورای صلح مانند شوراهای دیگر به جایی نخواهد رسید و بی نتیجه پایان خواهد یافت.
آزادی بیان و مطبوعات ، به مرگ خبرنگاران می انجامد
haris.jamalzada@gmail.com
با از بین رفتن رژیم طالبان در افغانستان و روی کار آمدن حکومت حامد کرزی رسانه صوتی ،تصویری و چاپی در کشور آهسته آهسته عرض موجودیت کردند و همه روزه به تعداد این رسانه ها در مرکز و ولایات کشور افزوده می شد. که امروزه بصورت مجموعی 598 رسانه تصویری ،صوتی و چاپی در کشور وجود دارد.با وجود اینکه آزادی بیان و آزادی رسانه ها در قانون رسانه های همگانی گنجانیده شده است و حکومت افغانستان از جمله ای دست آورد های خود در این کشور میداند در موارد بیشتری با تهدیدات گوناگون منجر به مرگ خبرنگاران شده است، نهاد ها و افرادی که در تطبیق آزادی بیان در کشور فعالیت دارند به دلیل افشای واقعت ها موجود در بحران افغانستان همیشه به تهدیدات و خود سانسوری ها رو به رو شده که در بیشتر مواقع نمی توانند واقعیت های موجود جامعه را به تصویر بکشند اما در این روند شماری از خبرنگارانی اند که بدون ترس و هراس وبا یک اراده راسخ به این اقدام دست می زنند.این اقدام خبرنگاران با اراده مورد پسند شماری حکومت داران که در نا هنجاری ها و نا ملایمت های موجد دست دارند واقع نمی گردد و به میل آنها نمی باشد که قدرتمندان مقدر و حکمروان خود مختار محلی و ملی با انگیزه های متعددی حقوق و امتیازات خبرنگاران افغان را در کشور نقض نموده و به آنها مورد تهدید قرار داده دست به ترور و گاهی هم دست به قتل آنها می زنند.
با سربریدن اجمل نقشبندی خبرنگار آزاد در ولایت آشوب زده هلمند به روز 19 حمل 1386 به ساعت 3 بعد از چاشت از سوی طالبان. به همه مردم معلوم گردید که حکومت افغانستان به خبرنگاران افغان احترام قایل نبوده به آنها نمی اندیشد،روزنامه نگار ایتالیای که همراه با اجمل نقشبندی در قید طالبان بسر می برد در بدل رهای پنج تن از افراد طالبان از زندان توسط حکومت افغانستان رها گردید و اجمل نقشبندی در قید آنها باقی ماند.مرگ نقشبندی آغازی بود برای انگیزه کشتار خبرنگاران در افغانستان.
بعد از آن خبرنگاری دیگر در ولایت کندز به بهانه مرموزی به قتل رسید.سلطان محمد منادی بعد از چهار روز در بند طالبان به روز چهار شنبه 18 سنبله به قتل رسید. در این قضیه هم همکار خارجی این خبرنگار افغان نجات می یابد ،ولی خودش کشته می شود. همکار خارجی وی بواسطه ای یک عملیات کماندوی برتانیایی، نجات پیدا میکند و ادعا میکند که سلطان محمد منادی با فاصله ای یک متر دورتر از وی، در زدو خورد دو طرف به قتل رسیده است.اما شاهدان عینی و جناح گروگان گیرنده گان در تماس تلفونی گفته بودند که سلطان منادی به دست ایشان به قتل نرسیده است. شواهدی که در جسد این خبرنگار دیده شده است حاکی از آن است که میله ای تفنگچه ای کماندو های خاص انگلیسی از نزدیک به گلویش مانده شده و فیر گردیده است.پس قضیه این دو قتل دیده می شود که مشابه بوده کاری جز پلان سازماندهی شده از سوی افراد و گروهای خاصی چیزی دیگری نبوده است.
شک و تردید های وجود دارد که سلطان منادی از اطلاعات که میان نیروهای کماندوی خارجی و طالبان وجود داشته که وی باید نمی فهمید درک کرده بود.علت مرگ وی باشد.
به این ترتیب سیدحامد نوری خبرنگار و گوینده تلویزیون ملی بتاریخ 15 سنبله 1389 ساعت 8 و سی دقیقه شب توسط تلیوفون از خانه اش به بیرون خاسته میشود و در نزدیکی بلاک 52 مکرویان توسط افراد ناشناس که انتظارش را می کشیدند بصورت فجیع توسط کارد به قتل می رسد. مثل قضیه های قتل قبلی خبرنگاران مظلوم افغان این هم یک قتل مرموز بوده که تا حال دلیلش روشن نشده است.
در روز برگزاری انتخابات حجت الله مجددی خبرنگاررادیو تلویزیون ملی هنگام تهیه گزارش از سوی نیروهای امنیت ملی بازداشت شد.به گفته ای یکی از نزدیکان وی تا حال از وی هیچ احوال در دست رس نیست که در چگونه یک وضعیت قرار دارد.
به همین شکل روزنامه نیو یارک در شماره روز چهار شنبه22 سپتامبر 2010 نوشته است که محمد نادر خبرنگار شبکه الجزیره به ساعت چهار صبح روز چهار شنبه در ولایت کندهار بازداشت شده است. پیش از آن رحمت الله نیکزاد خبرنگار آزاد که برای شبکه الجزیره و اسوشیتد پرس کار می کرد، در اوایل صبح روز دوشنبه در ولایت غزنی از سوی بازداشت شده است . با وجود اینکه "سن سیت بلین سکی" یکی از سخنگویان ناتو و آیساف با فرستادن ایمیل به روزنامه نیویارک تایمزگفته است که نیروهای بین المللی این دو خبرنگار را برای ممانعت از تبلیغات و فعالیت به سود شبکه های شورشی باز داشت کرده اند.
خبرنگاران در هر کشور که باشند جز اطلاعات دیگر هیچ چیز مادی در دست رس آنها قرار ندارد و همیشه آنها در جستجوی آشکار ساختن اطلاعات و حقایق پنهان در کشور هستند.که گاهی منجر به قتل آنها می گردد.
هر چند مقامات حکومت افغانستان و شرکای بین المللی افغانستان آزادی بیان و آزادی مطبوعات در افغانستان را یکی از دست آورد های مهم و ارزنده خود در جریان حکومتداری خود در کشور میدانند ،ولی نظربه شواهد و حقایق که در زمینه وجود دارد این ها همه شعاری برای ادامه قدرت در کشور چیزی دیگری نیست اگر حکومت افغانستان به واقعیت این را دست آورد خود میدانست و به این داشته های خود احترام میگذاشت و به ایجاد دست آورد خود افتخار می کرد،پس چرا؟در تبادله خبرنگار خارجی اقدام کرد و در بدل رهای آن پنج تن ازنیروهای طالبان را از زندان رها کرد. ولی در تبادله خبرنگار افغانی حاضر به تبادله نشد واز این امر چشم پوشی کرد .همچنان مورد دیگری که شد و تردید را رد مورد عدم حمایت حکومت از آزادی بیان آشکار می سازد قتل سلطان محمد منادی در ولایت کندز است که قضیه وی تقریبا مشابه به قضیه اجمل نقشبندی است و که وی هم در مقابل رهای یک خبرنگار خارجی به قتل می رسد.
هرچند نهاد های خبرنگاری ملی و بین لمللی بلنوله از این اقدام غیر انسانی طالبان به شدت انتقاد کرده اند و خواهان رسیده گی جکومت به این قضیه های خبرنگاران شدند،ولی هیچگونه توجه به آین دوسیه های خبرنگاران صورت نگرفته است.
دولت افغانستان به منظور حمایت از دست آورد خود و نهادینه ساختن آزادی بیان و آزادی رسانه ها باید به کار خبرنگاران در شرایط نا امن کشور همایت جدی نموده به رسانه های همگانی ارزش قایل شود در غیر آن دست آورد حکومت حامدذ کرزی در کشور بی مفهوم خواهد بود.
منابع :
1- نیو یارک تایمز.
2- سایت خبری پژواک
3- سایت صبح بخیر افغانستان
4- و سایت انترنیتی حمایت از خبرنگاران افغانستان
5- سایت خبری افغان پیپر
پیش از اینکه در مورد شفافیت و چگونگی روند انتخابات مجلس نماینده گان در افغانستان بپردازم میخواهم در مورد این روند تعریفی داشته باشم. انتخابات یکی از شیوه های نظام دموکراتیک یا حکومتداری مردمی بر مبنای خواست های مشروع و قانونی مردم یک کشور است.
حضورگسترده ی مردم در انتخابات که با شفاقیت همراه باشد از نشانه های یک انتخایات مشروع و قابل قبول در یک کشور خوانده می شود .
افزون بر این میتوان گفت انتخابات شیوه و روشی برای گزینش رییس جمهوری ویا نماینده گان مردم توسط مردم از طریق رای مردم است.به این ترتیب مردم میتوانند از طریق رای خود در روند سیاسی کشور شریک شده و در ساختار حکومت نقش فعال گیرند.
با تاسف در افغانستان این شیوه پس از دهه های جنگ و بدبختی برای مردم افغانستان یک شیوه جدید و غیر شفاف حاکم شده است .هر چند مردم برای نخستین بار برای ایجاد یک حکومت مردمی با شور و شوق عالی و خوشبینانه به پای صندوقهای رای رفتند تا سرنوشت آینده کشورشان را تعین و نقش خود را در روند سیاسی ایفا نمایند، اما درانتخابات های نه سال گذشته در کشور، تقلب و تخطی های گسترده که صورت گرفت بر اعتبار این روند خدشته وارد کرده و ذهنیت عامه را کاملا نسبت به انتخابات تغیر داد تا اندازه که واژه تنفر جاگزین مفکوره های مرده نسیت به انتخابات در افغانستان شده است . ملت افغان دریافت که ادعای ما از انتخابات و ایجاد یک حکومت مردمی با این وضعیت بی معنا است و مردم هم آهسته آهسته از این شیوه و روش حکومتداری فرار را بر قرار اهمیت دادند.
با برگزاری انتخابات مجلس نماینده گان در بیست و هفتم سنبه 1389 خورشیدی دیده شد که علاقمندی مردم نسبت به انتخابات ریاست جمهوری گذشته به مراتب کم تر بوده است .نظر به ارقام که از سوی کمسیون مستقل انتخابات در افغانستان ارایه شده است درانتخابات مجلس نماینده گان چهل درصد رای دهنده گان اشتراک داشتند . ونظر به آمار که از طرف بنیادهای انتخابات آزاد و عادلانه افغانستان ،کمسیون شکایات انتخاباتی و دیگر نهاد های مسوول ارایه شد تقلب بصورت گسترده صورت گرفته است .این خود نشان میدهد که علاقه و باور مردم نسبت به انتخاباتی که با انواع نا هنجاری ها همراه شد خاسته شده است .
حال به نظر من دیگر ادعای برشفافیت وعادلانه بودن انتخابات در افغانستان وجود نخواهد داشت.چون دوعامل عمده ای که در یک انتخابات موفق شامل است در این انتخابات بصورت گسترده نقض شده است.اول اینکه مردم بصورت عمومی شرکت نه کرده اند.دوم اینکه انتخابات از شفافیت خوب برخوردار نبوده است.
هر چند از نظر قانونی که مقامات حکومتی بر قانونی بودن این روند تاکید دارند که این روند دارای مشکل نمی باشد و از نظر قانونی یک شیوه قابل قبول است ،ولی از نظر شفافیت و عادلانه بودن این روند قابل قول نبوده و نخواهد بود.
جای بسیار تاسف است که با این همه تقلب گسترده باز هم مقامات حکومت با جدیدت می گویند که انتخابات مجلس نماینده گان به موفقیت و پیروزی سپری شده است.
من قابل یاود آوری میدانم تا از یک چند تقلب که به سطح مطبوعات ارایه شده خدمت خواننده گان ارجمند ارایه بدارم تا خود در مورد شفافیت انتخابات قضاوت کنند.
به تاریخ 28 سنبله یک تن از باشنده گان منطقه سینزری در قندهار که از نامش خود داری کرده است به یکی از روزنامه های خارجی گفته است که آنها شش صد قطعه کارت رای دهی را به موی سفید قومی داده اند تا از طرف آنها رای بدهد.حال شما خود قضاوت کنید که شفافیت در این انتخابات وجود داشته است یا خیر.
و در بعضی از ولایات کشور هم شواهد در دست رس مطبوعات وجود دارد که زورمندان با استفاده از زور و قدرت محلی خود صندوق های رای دهی را یک شب قبل از برگزاری انتخابات پر کرده اند.
با این حال مردم از پارلمان و یا مجلس نماینده گان آینده چه انتظاری میتوانند داشته باشند. که افراد شایسته میتواند در این پروسه به موفقیت برسد و یا افراد که دارای صلاحیت های محلی و قدرت های منطقه ای هستند.
با این هم معیار های که از سوی کمسیون انتخابات برای انتخاب افراد به جیث نامزد و نماینده مردم در نظر گرفته شده است زمینه را برای ورد زورمندان محلی ،قاچاقبران مواد مخدر،جنایتکاران جنگی و دیگر گروهای خلاف کار به مجلس نماینده گان را فراهم می سازد.
